เหตุมันเกิดจาก...แอปเปิ้ลลูกเดียว...!!?
นานมาแล้วในอดีต มีชายหนุ่มผู้เคร่งครัดคนหนึ่งพึ่งสำเร็จการศึกษา เขาจึงกลับไปใช้ชิวิตที่บ้านเกิด ด้วยเพราะชีวิตของเขาอยู่กับการเรียนมาตลอด ทั้งฐานะทางบ้านก็ยากจนมาก วันหนึ่งด้วยกับความหิวจัด เขาจึงออกไปจากบ้านเพื่อหาอาหารประทังความหิว แต่ตลอดทางเขาหาอะไรกินไม่ได้เลย จนกระทั่งเดินไปสุดที่สวนๆหนึ่งซึ่งมีต้นแอปเปิ้ลเต็มไปหมด...ใกล้ๆนั้นมีกิ่งต้นแอปเปิ้ลอยู่ 1 กิ่งที่ย้อยลงไปถึงตรงถนน
เขาคิดในใจว่า ถ้าเขากินแอปเปิ้ลซักผลเพื่อประทังชีวิตให้รอดคงไม่เป็นอะไรเพราะไม่มีใครเห็น และแค่แอปเปิ้ลลูกเดียวก็ไม่ทำให้สวนทั้งสวนที่มีแอปเปิ้ลเต็มไปหมดเสียหาย...นั่นเองทำให้เขาเด็ดแอปเปิ้ลมา 1 ผล นั่งกินจนบรรเทาความหิวไปได้
เมื่อเขากลับถึงบ้าน เขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจกับสิ่งที่ทำไป (ซึ่งนี่คือลักษณะที่มุอ์มินมักจะเป็น) เขาเริ่มนั่งคิดและตำหนิตัวเองว่า "ทำไมเขาถึงไปกินแอปเปิ้ลของพี่น้องมุสลิมโดยที่ยังไม่ได้ขออนุญาตซะก่อน!!" เมื่อรู้สึกแย่เช่นนั้น เขาจึงรีบออกไปเสาะหาว่าผู้ใดเป็นเจ้าของสวนแอปเปิ้ล จนได้พบกับชายชราที่เป็นเจ้าของสวน เขาจึงพูดกับชายชราว่า
"คุณลุงครับ เมื่อวานนี้ฉันเกือบเอาชีวิตไม่รอดเพราะความหิว ฉันจึงได้กินแอปเปิ้ลจากสวนของลุงไป 1 ลูกโดยที่ลุงไม่รู้ ดังนั้น วันนี้ฉันจึงมาขออนุญาตสิทธิในแอปเปิ้ลผลนั้นจากลุงครับ"
ชายชราตอบกลับเขาไปว่า "ขอสาบานต่ออัลลอฮ์! ข้าจะไม่ยกโทษให้ ข้าจะไปทวงถามมันจากเจ้า ณ ที่อัลลอฮ์ในวันกิยามะฮ์!!"
ชายหนุ่มคนนั้นถึงกับร่ำไห้เมื่อได้ยิน เขาพยายามร้องขอให้ชายชรายกโทษให้แก่เขา เขาบอกกับชายชราว่า "ฉันพร้อมจะทำทุกอย่างตามที่ลุงต้องการ หากมันทำให้ลุงยกโทษและฮาลาลแอปเปิ้ลนั้นแก่ฉัน" แต่ไม่ว่าเขาจะร้องขออย่างไร ชายชราก็ยังคงยืนกรานไม่ยกโทษให้และเดินหนีชายหนุ่มไป ชายหนุ่มเดินตามไม่ห่างเพื่อขอให้เขายกโทษให้ จนชายชราเดินเข้าบ้านของเขาไป ชายหนุ่มก็ยังยืนรออยู่หน้าบ้านเพื่อหาโอกาสพบเขาอีกตอนออกมา กระทั่งเวลาล่วงเข้าสู่ช่วงเย็น ชายชราก็ออกมาจากบ้านอีกครั้ง เขาพบว่าชายหนุ่มยังคงยืนรออยู่ตรงนั้น น้ำตาของเขาไหลอาบเคราจนเปียกชุ่ม แต่ใบหน้านั้นกลับประกายรัศมีแห่งการตออัตและความรู้ ชายหนุ่มกล่าวแก่ชายชราว่า
"คุณลุงครับ...ตอนนี้ฉันพร้อมแล้วที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ทั้งหมดดูแลทำสวนให้แก่คุณลุงโดยไม่รับค่าตอบแทนใดๆทั้งสิ้น หรือคุณลุงจะให้ฉันทำอะไรอื่นตามที่ลุงต้องการก็ได้ แต่ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วยเถิด..."
ชายชราเริ่มมีทีท่ายอมเจรจาด้วย เขาจึงบอกกับชายหนุ่มไปว่า "เจ้าหนุ่ม!! ข้าจะยอมยกโทษเรื่องแอปเปิ้ลแก่เจ้าก็ได้ แต่ข้ามีเงื่อนไขน่ะ!!.."
ชายหนุ่มเริ่มแสดงสีหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัดเจน พร้อมตอบกลับไปว่า "เงื่อนไขอะไรหรือครับที่คุณลุงต้องการ?"
ชายชราตอบกลับไปว่า "เงื่อนไขของข้าคือ เจ้าต้องแต่งงานกลับลูกสาวของข้า!!!"
ชายหนุ่มรู้สึกตกใจกับเงื่อนไขของชายชรา ซึ่งขณะที่เขายังคงอึ้งกับคำตอบของชายชราอยู่นั้น ชายชราบอกต่อว่า "ไอ้หนุ่มน้อย!!...ข้าจะบอกให้เจ้ารู้ก่อนตัดสินใจว่า ลูกสาวของข้านั้น นางตาบอด หูหนวก แล้วก็เป็นใบ้ด้วย นอกจากนี้ขาของนางยังพิการไม่สามารถเดินไปไหนได้มานานแล้ว...ข้าเนี่ยะ!พยายามหาผู้ชายที่จะมาคอยดูแลนาง ยอมรับสภาพพิกลพิการของนางได้ ซึ่งถ้าหากเจ้าตกลงแต่งงานกับนาง ข้าก็จะยกโทษให้กับเจ้า..."
ชายหนุ่มรู้สึกช็อกเป็นรอบที่สองกับสิ่งที่ได้ยิน เขาเริ่มหนักใจว่า ถ้าเขาแต่งงานกับลูกสาวของชายชราไป ช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ของเขาจะใช้ชีวิตอยู่กับหญิงพิการแบบไหน? นางจะปฏิบัติหน้าที่ในฐานะภรรยาต่อเขา ดูแลบ้านของเขา เอาใจใส่เขาได้อย่างไรกัน?
เขาวิตกกังวลมาก แต่ก็บอกกับตัวเองว่า "เอาเหอะ!!..เจ้าจงอดทนต่อสภาพของนางเพียงแค่ดุนยานี้เท่านั้น แต่ในโลกหน้าเจ้าจะปลอดภัยจากหายนะของแอปเปิ้ลลูกนั้น..." เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาจึงบอกกับชายชราว่า "คุณลุงคับ ฉันตกลงจะแต่งงานกับลูกสาวของลุง ฉันขอต่ออัลลอฮ์ให้พระองค์ทรงตอบแทนต่อเจตนาของฉัน และขอพระองค์ทรงทดแทนต่อสิ่งที่จะประสบกับฉันด้วยสิ่งที่ดีงามกว่า..."
ชายชราจึงบอกเขาไปว่า "ถ้างั้นก็ดี...เอาเป็นว่าในวันพฤหัสฯหน้า เจ้าก็มาที่บ้านของข้า แล้วข้าจะจัดการเรื่องแต่งงานและรับผิดชอบจ่ายมะฮัรแก่ลูกสาวของข้าแทนเจ้าเอง"
เมื่อถึงวันนัดหมาย ชายหนุ่มเดินออกจากบ้านในสภาพซังกะตาย ห่อเหี่ยว ซึมเศร้า ซึ่งต่างจากสภาพของคนที่กำลังจะเป็นเจ้าบ่าวทั่วๆไป เมื่อเดินไปถึงบ้านของชายชรา พ่อของเจ้าสาวออกมาเปิดประตูต้อนรับและเชิญเข้าบ้านด้วยตัวเอง พวกเขาสนทนาแลกเปลี่ยนกันซักพัก จนชายชราพูดขึ้นว่า
"ลูกชายเอ๋ย...เข้าไปหาภรรยาของเจ้าได้แล้ว ขออัลลอฮ์ทรงประทานความศิริมงคลแก่เจ้าทั้งสอง และขอให้เจ้าทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันด้วยความดีงาม" ชายชราจูงมือชายหนุ่มเดินไปส่งที่ห้องซึ่งลูกสาวของเขารออยู่ เมื่อนั้น สิ่งที่ชายหนุ่มปรากฎแก่สายตาเบื้องหลังประตูที่เขาเปิดเข้าไปคือ หญิงสาวผิวเนียนขาวนวลดุจแสงจันทร์ ผมของนางยาวสลวยลงปกบ่าทั้งสอง นางงดงามยิ่งกว่าสตรีคนไหน นางลุกยืนขึ้นเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับกล่าวให้สลามว่า
"อัสสลามุอลัยกะ สามีของฉัน..." ชายหนุ่มยืนนิ่งจนแทบจะหยุดหายใจ เขารู้สึกยังกับว่ากำลังเบื้องหน้าเขานั้นคือนางสวรรค์ที่ลงมายังพื้นโลก เขาแทบไม่เชื่อว่าสิ่งดังกล่าวนั้นมันเกิดขึ้นจริงและเหตุใดพ่อของนางจึงบอกกับเขาเช่นนั้น
เมื่อหญิงสาวเห็นเขาเช่นนั้น เธอเข้าใจทันทีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงขยับเข้าไปชิดและจับมือ จากนั้นจึงจูบลงที่มือของเขาพร้อมบอกกับเขาว่า "ดวงตาของฉันมืดบอดจากการมองสิ่งที่ฮะรอม ฉันเป็นหญิงใบ้จากกาพูดสิ่งที่ต้องห้าม หูของฉันหนวกจากการฟังสิ่งชั่วร้าย และขาทั้งสองของฉันพิการในการจะก้าวไปสู่สถานที่อโคจร...ฉันอยู่กับพ่อของฉันเพียงลำพัง ตลอดหลายปีมานี้ คุณพ่อเสาะหาว่าใครเป็นคนดีที่เหมาะสมจะแต่งงานกับฉัน กระทั่งได้มาเจอท่านที่เป็นเดือดเป็นร้อน เสียใจร่ำไห้กับแค่แอปเปิ้ลเพียงลูกเดียว คุณพ่อจึงรู้ได้ทันทีว่า ถ้าคนๆหนึ่งกลัวว่า การกินแอปเปิ้ลลูกเดียวโดยไม่ได้รับอนุญาตจะเป็นความผิดจะติดตัวเขาไปโลกหน้าแล้ว สำหาอะไรกับลูกสาวของเขาทั้งคนที่เขาจะปล่อยปละละเลยได้...!"
หลังจากแต่งงานกันได้ 1 ปี หญิงสาวคนนี้ได้ให้กำเนิดลูกชาย ซึ่งเด็กคนนี้ ภายหลังกลายเป็นปรากฏการณ์ที่นานๆครั้งจะเกิดขึ้นกับประชาชาตินี้...คุณรู้ไหม เด็กคนที่ว่านี้คือใคร..??
...
...
เขาก็คือ "อิหม่ามอบูฮะนีฟะฮ์ อัลนุอ์มาน" เจ้าของสำนักคิดทางกฎหมายอิสลาม(มัษฮับ)ฮะนะฟีย์ อันมีมุสลิมผู้ถือปฏิบัติตามมากที่สุดในโลก นั่นเอง....
เล่าเรื่องโดย
อาดัม เปลี่ยนอำรุง
แหล่งที่มา : เรื่องเล่าจากอิสลาม
Islamic Society Online
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น